Op de fiets, op de fiets!

Details weergeven

 

Maandag 14 december: 
Weer een dagje naar het strand. Wat is dat toch genieten. Aan het einde van de ochtend kregen we een berichtje van een oude bekende. Hij schreef dat hij ook op Don Det was, waar we waren. Wat leuk! Een uurtje later voegde hij zich bij David en mij met nog 2 andere waar hij mee aan het reizen was. Een en al gezelligheid! Na onze dag op het strand te hebben doorgebracht en weer de heerlijke zonsondergang gekeken, hebben we nog een hapje en drankje gedaan. ‘op tijd naar bed’ was niet echt aan de orde haha. Het enige nadeel was, dat het licht uitviel in de avond. Na een minuut of 5 was het nog niet terug. Dit betekend hier dat het licht dus zeker enkele uren uit bleef. Maar dat mocht de pret niet drukken. Op sommige plekken sloeg de generator aan en op andere plekken werden de kaarsjes uit de kast gehaald en gezelligheid gecreëerd.


Dinsdag 15 december:
Om toch maar eens wat te gaan doen in plaats van met ons gaatje op het strand liggen en feesten besloten we vandaag fietsen te huren. Na allemaal een fiets te hebben uitgekozen en een map hebben weten te krijgen begon onze toer. We fietsen over smalle zandweggetjes naast de rivier, door kleine dorpjes en langs koeien die de weg over staken. Op naar Don Kone, het kleine eilandje naast Don Det die met een brug verbonden is. Eilandhoppen op de fiets! We wilden naar een van de breedste watervallen in Azië. Jammer genoeg moesten we voor deze toegang natuurlijk wel weer een ticket kopen. Maar al snel vervolgende we onze weg. Eenmaal op het park werden we stil. Het uitzicht en het donderende lawaai waar het water mee naar beneden kwam waren adembenemend. Het water leek uit allemaal verschillende watervallen naar beneden te stormen. Wat gaaf! Na zoveel mogelijk foto’s gemaakt te hebben liepen we verder. Op zoek naar ‘the beach’ die op de bordjes aangegeven werd. Eenmaal in de buurt aangekomen moesten we door een restaurantje naar beneden lopen. Het restaurantje bestond uit overdekte tafels met bamboe daken, hutjes en hangmatten. Precies wat past bij een strand. 
Eenmaal in het zand moesten we gauw doorbikkelen, mennn wat was dat zand heet! Het water daarentegen was heerlijk verkoelend. Het is niet zoals we gewend zijn aan de zee, maar het water komt van de watervallen. Dit was een soort van ‘poel’ waar de stroming minder sterk was. Toch moest je nog wel oppassen dat je niet door de stroming mee werd getrokken. Daar viel niet mee te spotten. Na de verkoeling nog een hapje gegeten in het restaurantje aan het strand. 
Op de terugweg besloten we de gang er in te zetten, we wilden nog wel een keer de zonsondergang zien! Een pittige work-out zo op de rotsige en zanderige paadjes. Precies op tijd voor de zonsondergang.

 Woensdag 16 december:
Zoals gewoonlijk was ik (Pamela) weer vroeg wakker. Vol goede moed pakte ik mijn spulletjes en na een lekker ontbijt verkaste ik naar het strand. Al gauw werd mijn goede bui verpest. Het waaide behoorlijk en donkere wolken bedekte de zon. Eigenwijs als ik was bleef ik rustig op mijn handdoekje liggen, maar dat veranderde het weer niet. Achja. Na de lunch nog maar een paar uurtjes mn bedje in gedoken, want wat moet je anders op zo’n bewolkte dag? Tijdens het avondeten waren we een beetje aan het rekenen geslagen. Geen ATM op het eiland, en hoeveel geld hebben we nog over? We kwamen er achter dat we nog maar net genoeg hadden om op het eiland een ticket te kopen naar de grens van Cambodja en nog één nachtje slapen. SHIIITT. Dan moeten we dus als de bliksem een ticket gaan kopen en onze tas inpakken zodat we morgen weg konden gaan. Dit had ik niet echt verwacht.. Na onze tas ingepakt te hebben en het geld nogmaals geteld te hebben bleken we nog precies genoeg over te houden voor een biertje en het ontbijt. Pfoeeee. 

Donderdag 17 december: 
In de boot keek ik toch wel een beetje weemoedig achterom toen ik het eilandje achter ons zag verdwijnen in de Mekong rivier. Achja, er zullen nog wel meer mooie eilandjes komen. Nu iets anders om naar te denken; we zijn onderweg naar Cambodja! Na de boot toch nog gauw naar de ATM rennen en het geld in de bank wisselen zodat we weer in het bezit waren van wat extra dollars. Je weet maar nooit! Na een uur wachten, ofcourse, vertrokken we met een overvolle bus naar de grens. De tassen lagen allemaal opgestapeld op de achterste banken. Met elke rem of hobbel zag de mensen achterin angstvallig kijken naar de grote wiebelende stapel tassen. Zonder ongelukken kwamen we aan bij de grens. We werden gedropt bij het Laotiaanse gedeelte. Of je even een stempel wil betalen dat je er uit gaat. Voor hen weer 2 dollar winst. Na de rompslomp aan de Laotiaanse kant op naar de grens van Cambodja!