een lekke band en duiken

De vlucht vanuit Hanoi Vietnam verliep soepel en laat in de avond kwamen we aan in Bangkok. Gelukkig hadden we al wat geboekt en konden we dit laten zien aan de chauffeur. Na wat onderhandelen stapte we in de taxi. Het bleek dat deze meneer toch nog van plan was wat meer geld te vangen, want hij bleef roepen dat we de tolweg moesten betalen. Gelukkig zijn we wel wat gewend en bleven we voet bij stuk houden. Wat bleek nou, de route bracht ons helemaal niet over de tolweg! Aangekomen in ons hostel was het absoluut niet wat we hadden verwacht. Een donker hol in the middel of nowhere. De volgende dag zijn we dan ook direct op zoek gegaan naar iets anders. Verder bestond onze eerste week in Thailand uit chillen, de stad verkennen en de ambassade bezoeken. Niet heel interessant om uitgebreid over te schrijven. Wat wel heel erg toevallig was, toen David en ik de stad aan het doorstruinen waren liepen we een oude bekende tegen het lijf! Een meisjes (en haar vriend) met wie ik op de middelbare school leerlingmentor ben geweest! Hier hebben we natuurlijk wel even een biertje op gedronken.
Toen we onze paspoorten bij de ambassade afleverde, kwamen we er achter dat we een hele verkeerde tijd hadden gekozen. Het zou nog zeker 5dagen duren voor dat we die konden ophalen. Balen! (ivm. Weekend en boeddha dag). Na dit gehoord te hebben besloten we naar Kanchanaburi te gaan. Een klein stadje maar met een heleboel geschiedenis/cultuur en mooie natuur.
We hadden een lief, leuk hostel geboekt aan de rivier. Wat bleek, het dreef op de rivier! Het waren hutjes en restaurant/loungeroom, op vlonders op de rivier. Dat was behoorlijk wennen toen we net aankwamen, zulk wiebelen en schommelen op het moment dat je er op stapt. Na ingecheckt te hebben bij een lieve eigenaresse met een te dikke zwarte kat, zijn we op pad gegaan. De eerste stop was het museum. Hier wordt een foto reportage tentoon gesteld over de gevangenen van de 2e wereld oorlog en hoe ze moesten werken aan de “Birma-spoorlijn”. (krijgsgevangenen van de 2e wereldoorlog werden gevangen genomen en hier heen gebracht om te werken). Na ons bezoek aan het museum zijn we met de scooter naar de beroemde spoorlijn en de “bridge over the river qwai” gegaan. Deze brug speelde een belangrijke rol in het bouwen van de spoorlijn. Een raar gevoel om over een brug met spoorlijn te lopen die zoveel mensen levens heeft gekost.
De volgende dag zijn we op tijd met ons scootertje naar de erawan watervallen vertrokken. We waren zo’n 30 km onderweg toen de scooter in eens anders besloot. De band klapte! Daar stonden we dan, in the middel of nowhere. Er was een soort van oprit vlak bij waar we onze scooter heem duw