streetfood and breakdowns

Zondag 24 januari:
Onze volgende stop was Nha Trang. In Da Lat was het ’s avonds al een stuk kouder dus besloten we ons maar wat warmer aan te kleden voor de rit naar Nha Trang. En maar goed ook! Onderweg daalde de temperatuur zeker een paar graden. Met een sterke wind en een dalende temperatuur was het niet écht een pretje. Gelukkig maakte de omgeving een hoop goed. Na ons hostel gevonden te hebben was iedereen wel in voor een late middaglunch. Na deze lunch ben ik zelf even op bed gaan liggen terwijl de jongens boven in de rooftopbar bleven om een biertje te doen. Toen ik wakker werd van mijn tukkie bleek ik nog precies 15 minuten te hebben om m’n gratis biertje te scoren. Eenmaal boven bleek het één grote party te zijn. Precies op tijd! Na wat biertjes en kaartspelletjes besloten we met een grote groep om te gaan eten. We belandde bij een griek. Aangezien bij mijn laatste zomervakantie naar Griekenland het eten mij goed bevallen was, vond ik dit geen probleem! Na ons te goed gedaan te hebben aan verschillende Griekse gerechten verplaatsten we ons naar de rooftopbar, de beachbar en uiteindelijk Zima bar. Wat me op viel in Nha Trang is dat er super veel russen zijn. Dit was ook in Mui Né het geval. Zelfs de menu’s waren in het Russich!

Maandag 25 januari:
Onze 2e dag in Nha Thrang bestond uit lekker uitslapen, ontbijten en ons inschrijven voor een ‘streetfoodtour’. De foodtour begon aan en einde van de middag. We struinden door de stad met een gids en kregen uitleg over vanalles en nog wat. Uiteindelijk hebben we volgens mij wel 8 of 9 typsich Vietnamese gerechten mogen proberen. Dat wil ik wel vaker doen! We hadden een super enthousiaste gids die iedereen hielp bij het oversteken van de straat, uitlegde hoe iets gegeten moest worden, wat er in zat en hoe iets gemaakt werd. Ook bleef ze ons 2e rondes aanbieden. Nou ik kan je vertellen, aan het einde van de tour ging de groep rollend naar huis! Het grappige was dat we echt in van de tentjes zaten waar je normaal gesproken absoluut niet in gaat. Plastic stoeltjes bedoeld voor kleine kids en alleen maar eetstokjes op de tafel. Toch heb ik in deze tour de meest lekkere en smaakvolle dingen gegeten.
Dinsdag 26 Januari:
De volgende dag reden we samen met nog 2 andere jongens die we hadden ontmoet. Op weg naar Quy Nhon. Een klein plaatsje aan de kust tussen Nha Trang en Hoi An in. De rit verliep niet soepel. Het weer was verslechterd en tussendoor regende het steeds een beetje. Eenmaal halverwege stopten we om te tanken. Vlak voor we stopten brak er bij een van de scooters de remkabel. Gelukkig waren we al van plan om te stoppen. Mooi tijd om ook even te lunchen. Wachten moesten we toch al! Toen we net soep hadden besteld sloot zich een Vietnamese jongen bij ons aan. Ook hij was aan het reizen op zijn scooter. Alleen was hij een uur later dan ons vertrokken. Reden we dan zoo langzaam? Haha. Hij keek er niet raar van op omdat hij de weg al wel kende kon hij gewoon doorrijden zonder te stoppen. Na de soep en alle tanken weer bij gevuld konden we onze weg vervolgen. Eenmaal in de buurt van een bergpas ging het mis en begon het steeds harder te regen. In de regen op een bergpas tussen allerlei vrachtwagens en locals op scooters? NIET LEUK. Toen we van de bergpas afkwamen gebeurde er iets onverwachts. We moesten remmen voor een vrachtwagen die de weg op reed en mijn scooter besloot er mee op te houden. Zo uit het niets. Hij wilde absoluut niet meer starten. Gelukkig hadden we onze Vietnamese vriend mee. Na wat navraag van hem kwamen we er achter dat er een mechanic was zo’n kilometer verderop. Ik zag het al helemaal voor me. In de stromende regen mijn scooter naar de mechanic duwen. Gelukkig had Binh (zo heette de Vietnemese jongen) een oplossing. Ik moest gewoon op de scooter zitten en hij duwde me voor uit. Zo ging de kilometer toch minder langzaam als verwacht. Gelukkig hoefden we niet uren te wachten bij de mechanic en met een uurtje was alles gefixt. Maar op de een of andere manier hadden we door de commotie van de vrachtwagen en mijn scooter één van de jongens ‘verloren’. Hij reed voor me en had dus blijkbaar niet door dat niemand hem volgden. Nadat we aangekomen waren bij de mechanic is een van de andere jongens er nog op uit gegaan om hem te zoeken. Maar het mocht niet baten, we waren hem kwijt! : o. Gelukkig bestaat Maps-me en hoopten we dat hij de weg zelf kon vinden. Toen mijn scooter eenmaal gefixt was werd het tijd om de regen weer te trotseren. Het weer werd niet beter en de hele rit bleef het regenen. Nog geen 2 uur van onze bestemming verwijderd hadden we weer een ‘break-down’. De scooter van Micheal, een van de jongens met wie we aan het rijden ware, stopte er mee. Geen beweging meer in te krijgen. Na wat overleg besloten we Manuel en Micheal achter te laten en met z’n 3e verder te rijden. De dag begon al aan zijn einde te lopen. Nog geen 10 km van Quy Nhon stopte Davids scooter er mee. Gelukkig was dit gewoon benzine te kort en was dit gemakkelijk op te lossen met de fles ‘reserve’ benzine die we bij ons hadden. Eenmaal in de stad konden we ons hostel niet vinden. Huh? Wat bleek, het hostel dat we hadden uitgekozen was niet in de stad zelf maar daarbuiten. Dus net voor de plek waar Davids scooter er mee stopte hadden we er in gemoeten. Wéér terug. Maar het einde was in zicht. Nadat we onze scooters in een beveiligde stalling hadden gezet konden we eindelijk onze natte spullen uittrekken, douchen én eten. We kwamen er achter dat Stephen, de jongen die we ‘kwijt’ waren, gelukkig veilig was aangekomen in Quy Nhon en ergens in de stad in een hostel zat. Na het eten zijn David en ik dan ook maar weer naar de stad gereden om plan d’campagne te maken. Wat gaan we morgen doen? Zitten an bakkie warme koffie hebben we overlegd om na een half uurtje terug naar het hostel te keren. Tijd om te slapen! Het was een lange vermoeiende dag geweest.