de eerste dag en een vervelende gebeurtenis

Woensdag 20 januari:
De wekker ging ernstig vroeg want we wilden voor de grote drukte de stad verlaten. Zo zaten we om 04:30 al aan ons ontbijt. Met de tassen netjes vastgebonden op de scooter stonden we klaar om weg te gaan. Daar gaan we dan! Op naar een nieuw avontuur. Onze eerste stop onderweg was Mue Né. Maar de voorwaarden om hier te komen was, dat we eerst Ho Chi Minh uit moesten komen. Het ‘scheen’ heel gemakkelijk te zijn. Maar het kostte ons toch al gauw anderhalf uur om de chaos van de stad achter ons te laten. Eenmaal op de veerboot, die was het snelste om uit de stad te komen en de snelweg te vermijden, konden we rustig ademhalen. Tijd om een bakkie te doen ergens! De spiegel van Stephen was niet helemaal goed ‘vastgemaakt’ en draaide steeds weg. We besloten om te stoppen bij een mechanic. Daar kwam er een Vietnamese man naar ons toe die in ‘perfect’ Engels vroeg of hij ons kon helpen. De eerste grotere stad op onze route was Baria en we vertelden hem dat we daar heen moesten. Hij bood ons aan om met ons mee te rijden hier naar toe als we eerst met hem zouden ontbijten. Ons eerste échte lokale ontbijt! Pho, een vietnamese noedel soep met vlees of met groenten. Het smaakte ons zo slecht nog niet. We volgden deze man tot een klein stadje voor Ba Ria. Wat een fijn gebaar! In Ba Ria aangekomen stopte we voor een bakkie koffie en om de rest van onze route uit te stippelen. Het bleek toch langer te duren dan verwacht en pas laat in de avond kwamen we aan in Mue Né. Onze eerste stop. Na een lekkere douche en ingesmeerd met aftersun (het was erg zonnig en warm onderweg) gingen we ergens eten en lekker naar bed. Dat rijden is behoorlijk vermoeiend!

Donderdag 21januari :
Na wat overleg besloten we niet in Mue Né te blijven. De activiteiten die daar te doen waren, waren kitesurfen etc. en dat was behoorlijk boven ons budget. Om 12 u stapten we weer op onze scooters om op weg te gaan naar Da Lat. De weg daarheen was schitterend. We reden door bergen, rijstvelden en langs de kust. Zowat alle soorten landschappen kwamen langs. En dus ook stranden! Onderweg hebben we een stop gemaakt bij verlaten strand om een verfrissende duik te nemen in de zee. Op de weg naar boven, de bergen op, bleek dat Davids scooter het toch niet zo goed aan kon en om de zoveel km moesten we stoppen om hem te laten afkoelen. Eenmaal met het einde in zicht (nog anderhalf uur te gaan) gebeurde er iets vervelends. Stephen belandde in de gravel en schoof onder uit met zijn scooter. David en ik waren iets voor hem en we zagen het niet gebeuren tot dat er een local naast ons kwam rijden en zei dat onze vriend boven op de berg lag. Als een speer draaiden we om en reden we terug naar Stephen. Shit. Het zag er niet best uit, maar het leek er op dat hij niks gebroken had. Jammer genoeg had hij wel genoeg schaafwonden. En zoals het met gravel beaamt blijft dit lekker in de wond zitten. Na bijna een uur aan het plukken en verbinden te zijn geweest lukte het me om hem zo goed mogelijk te verbinden dat hij verder kon rijden naar de dichtstbijzijnde ‘grote plaats’. Na een heleboel rondgevraag, er waren niet echt hostels of engels sprekende mensen in dit gebied, kwamen we aan in een hotel/guesthouse. Gelukkig was de eigenaar zo vriendelijk om met Stephen naar het ziekenhuis te gaan. (Stephen kon achter op de scooter van deze aardige meneer). Bijna 3 uur later kwam Stephen terug met een grote lading verband. Met de mededeling dat ze dus alleen verband op de wond hadden gedaan nadat ze met babydoekjes het hadden schoongemaakt. Tjaa.. De zorg is niet zo goed als wij die hier kennen. Toen kon ik weer ‘aan de slag’. Het verband er af plukken en in de douche proberen alle steentjes en gravel er uit te plukken. Geen prettig werkje kan ik je vertellen. Gelukkig had ik zelf nog wat spulletjes bij me om te verbinden etc. Vele pijnlijke momenten later kon hij zijn dag afsluiten met een welverdiend biertje en wat te eten.