The Night(mare)bus

Dinsdag 22 december:
Na weer lekker op tijd te zijn gewekt hebben we een beetje door de stad gestruind. Onze tassen waren ingepakt en we waren klaar om te gaan.  Jammer genoeg ging onze bus pas om 22:00. We hadden een sleeping-bus geboekt naar Sihanoukville, oftewel een hele dag wachten. Gelukkig was het hostel zo fijn om ons aan te bieden de tassen voor ons te bewaren. Na onze lunch en een tukkie op het rooftop-terras van het hostel besloten Regina en ik dat het wel tijd was voor een massage. Dit was een iets andere dan verwacht. We gingen namelijk naar een massagesalon die gerund werd door blinde mensen. Binnen gekomen moesten we onze eigen kleding verwisselen voor een ziekenhuispakkie, zoals wij dat noemde. Een blauwe katoenen broek en een groot katoenen shirt. Toch wel gek als je dan naar de massagetafel wordt gebracht door iemand die eigenlijk niet eens ziet waar de massagetafels staan. Toen de massage begon en ik met mijn ogen dicht op mijn buik lag. Merkte ik al snel het verschil. Doordat ze niiks zien erliezen ze bijna nooit het contact met je lichaam of de tafel. Dus wanneer ze van de ene kant van de tafel naar de andere kant liep, hoorde je haar hand schuiven over de tafel heen. Ook moet ik bekennen dat dit een van de beste massages was die ik ooit heb gehad. Op de een of andere manier leek mijn masseuse precies die spieren et pakken die écht pijn deden. (tja, bedden in Azië zijn niet altijd even goed voor je scouders/nek/rug). Toen ik eenmaal moest omdraaien en op mijn rug moest gaan liggen werd het weer goed duidelijk waar ik was. Een hele gave en bijzondere ervaring. Na ons avondeten genuttigd te hebben pakten we onze tas en liepen we naar de ticketoffice. We werden opgepikt door een personen auto die ons naar ‘het busstation’ zou brengen. Toen we stopten zagen we allemaal, dit was geen busstation! De man die ons gebracht had was overduidelijk ervan overtuigd dat dit wel de goede plek was. Na wat navraag aan de man die dit ‘station’ runde werd duidelijk dat dit wel de goede plek was. Mhhh, we begonnen toch wat argwanend te worden. Hij had toch wel ‘sleeping bussen’? (dat betekend dat er bedden in de bus zijn). Maar dit was niet het gevl. Te laat om nog iets anders te regelen probeerde we nog nar het ticketoffice te bellen. Hoe was dit in vredesnaam mogelijk? Geen engelssprekers op het office. Na dat we al het mogelijke hadden geprobeerd moesten we ons neerleggen bij het feit dat wegeen sleepingbus hadden, maar een gewone bus met stoelen waarin we dus de hele nacht rechtop moesten gaan zitten. Joepiieee. Dit ging een lange nacht worden. En dat was het. De bus had muziek aan, de hele nacht en stopte ongeveer om het uur en deed daarbij de lichten volledig aan. En wakker was iedereen weer. 

Woensdag 23 december:
De volgende ochtend… Om een uur of 5 in de ochtend kwamen we aan op busstation Phnom – Phenn, waar we moesten wisselen van bus. Na kort navragen kwamen we er achter dat we ook hier weer teleur gesteld werden. In plaats van een half uur wachten en vroeg in Sihanoukville aan te komen, moesten 3uur wachten. Gelukkig hadden ze wc’s, grote comfortabele stoelen, eten en met een beetje geluk wifi-verbinding. Vermoeid als we allemaal waren, waren deze 3 uur zo voorbij met soezelen en naar een stomme film kijken die afgespeeld werd in de wachthal. Eindelijk de bus naar Sihanoukville, eindelijk de zee zien! Halverwege de middag kwamen we aan in de stad. Na een geweldig staaltje onderhandelwerk van Regina konden we mooi goedkoop de tuctuc nemen naar het strand met alle hostels en barretjes. Eenmaal geinstalleerd in een dormroom pakte we snel al onze spullen om naar het strand te gaan. En hier hebben we genoten tot aan zonsondergang. Eenmaal gedoucht en gegeten hebben ook onze avond aan het strand gespendeerd. Met een muziekje op de achtergrond en een cocktail in onze hand