Zaterdag 19 december:

Om 04:30 ging de wekker. Zo vroeg? Jup, ernstig vroeg. Vandaag gaan we naar Ankor Wat en de omliggende tempels, de attractie van Siem Reap. De reden dat we zo vroeg die kant op gingen was dat we de zonsopgang wilden bekijken. Eenmaal daar aangekomen moesten we natuurlijk eerst een ticket kopen. Tot onze verbazing stikte het van de mensen die ook een ticket wilde kopen. Pfoeee, dat zou een drukke zonsopgang worden! Na de tickets te hebben bemachtigd reden we met de tuctuc naar Ankor Wat. Na een tijd gewacht te hebben werd ons duidelijk dat we de zonsopgang niet te zien zouden krijgen, wat een teleurstelling zeg.. De wolken en misschien ook de plek waar we stonden maakten dat we de lucht wel lichter zagen worden maar dat de zon niet tevoorschijn kwam. Toen we verder richting de andere tempels reden en uitstapten om deze te bekijken zagen we super veel monniken en mensen in het wit. Wat bleek nou, het was een speciale dag vandaag. Dit gebeurde 1x in de 5 jaar. Ze eren dan boeddha op een speciale manier. Het hele terrein was vol met monniken en mensen die de viering mee wilden doen bij de tempels. Wat een gaaf gezicht om zoveel oranje gekleedde mensen bij elkaar te zien. Een van de laatste tempels die we bezochten is bekend geworden door de film : Tomb Raider. De film is namelijk gedeeltelijk opgenomen in deze tempel. De laatste tempel die we bezochten was Ankor Wat zelf. Deze tempel is ten opzichte van alle anderen het beste bewaard en ook zo ongeveer de grootste van allemaal. De tempel wordt nog steeds gebruikt voor vieringen, zoals vandaag. Er was een dienst bezig toen wij daar naar binnen kwamen. Ook was er een toren open gesteld voor publiek, maar daarvoor moest je wel in de rij gaan staan! Er mochten namelijk maar maximaal 100 mensen per keer in de toren. Het uitzicht vanaf de toren was geweldig! Het gevoel dat je krijgt als je zo om je heen kijkt naar de geweldige omgeving en de mooie tempels er om heen is haast niet te beschrijven. Regina en ik zijn dan ook een tijdje blijven staan bij een van de ramen om te genieten van wat we allemaal zagen. Na een geweldige maar vermoeiende dag in Ankor Wat met heel veel indrukken was het tijd voor een lunch (hoewel het inmiddels al 4u in de middag was). Na deze lunch had iedereen wel wat tijd voor zichzelf nodig om bij te komen van deze indrukken. Ik gebruikte deze tijd om douchen en te genieten van de geweldige wifi in het hotel. Super snel foto’s uploaden en uitgebreid skypen met m’n ouders en Michelle. Een meneer kwam zelfs naar me toe om te vertellen hoe jaloers hij was op de verbinding die ik had tijdens het skypen! Na een hapje gegeten te hebben bij vlak bij de nightmarket wilden de jongens voetbal kijken. Of Course! Regina en ik besloten dat we wel een voetmassage konden gebruiken. Na wat onderhandelen kregen we voor elkaar dat we een voetmassage kregen voor 1$. Toppie. Wat een weldaad voor onze voeten na een hele dag geslenterd te hebben en tempels beklommen in zinderende hitte. Na de voetmassage zijn we met z’n alle nog een borreltje gaan doen op de pubstreet. Want ja, waar kun Siem Reap nou beter afsluiten dan op de Pub street?


Zondag 20 december:
Op naar Battambang. Vandaag trokken we verder richting het Zuiden, naar Battambang. Eenmaal daar aangekomen was er een alleraardige engelssprekende tuctuc bestuurder die ons wel naar een goedkoop plekje kon brengen. Een guesthouse voor 1.5$? Daar teken ik voor! Eenmaal aangekkomen kon ik wel begrijpen waarom de prijs zo laag was. Met de dorm zelf was niks mis, maar met het lawaai om ons heel wel! Verschillende plekken waar ze aan het bouwen waren vlak bij en naast het hostel. De eigenaresse verzekerde ons dat ze niet voor 8u begonnen met het lawaai. Na een snelle lunch hadden we afgesproken met de tuctuc om naar de bambootrein te gaan en daar de zonsondergang tebekijken. Eenmaal op het treintje was toch een bijzondere ervaring. De bamboe trein was niet meer of minder dan een bamboe ‘mat’ met wielen en een motor. Met een vaart van zo’n 15 tot 20 km per uur sjeezden we over de rails tussen de bossen en rijstvelden door op ons vliegende bamboetapijt. Op de helft kwamen we ineens een bamboetreintje tegen die onze richting op kwam. En nu?? We stopten en vol verwondering keken we naar de man en vrouw die heel simpel hun bamboetreintje van het spoor tilden en ons er langs lieten. Zo gaat dat dus. Eenmaal aan het einde van het spoor werden we er af gelaten in een klein dorpje aan het spoor. Meteen werden we omringt met kindjes die gevlochten armbandjes verkochten en vrouwen die koude drankjes aanboden. Natuurlijk moeten ze er een toeristen ding van maken zo’n treintje. Uiteindelijk konden we de verleiding toch niet weerstaan, (die kinderen waren heeul erg vasthoudend in het verkopen, en iedere keer kwamen ze weer met een andere reden) en we kochten allemaal een armbandje van de kinderen.  Op de weg terug, nadat ons vliegend tapijt was omgedraaid, stopte we midden op de brug om te kijken naar de zonsondergang. En we waren niet de enige. De brug stond vol met andere bamboetapijtreintjes en toeristen die ook gestopt waren. Nadat we terug waren van ons vliegend bamboetapijt avontuur zijn we een hapje gaan eten in de stad. Voor ’t toetje stopte we bij een restaurant die het fruit lekker en mooi had uitgestald. Een fruitshake zou er wel ingaan! Terwijl we ons te goed deden aan deze shake viel ons op dat er nog kinderen op straat liepen. En niet zomaar kinderen, dit leken dakloze kinderen. In het eerste opzicht leek het of ze aan het bedelen waren. Na wat langer hier naar gekeken hebben bleken de kinderen toeristen naar een parkeerplaats te wijzen en de deuren open te houden voor het in/uit stappen, in de hoop zo een fooi te krijgen. Na deze handeling gingen ze weer op de stoep zitten en haalden ze één voor één een plastic zakje uit hun zak. Dit hielden ze voor hun mond alsof ze aan het hyperventileren waren. Wat bleek, dit was niet bedoeld om het hyperventileren tegen te gaan, maar om drugs te inhaleren… Moeilijk te omschrijven wat dat met me deed, maar je kan je voorstellen dat als je een kind ziet van amper 10 jaar oud dat aan de drugs is, dat dat je niet in de koude kleren gaat zitten. Na onze fruitshakes hoopten we snel weer in het hostel te zijn. Op deze bewuste zondagavond was er namelijk de finale van het dameshandbal! Ik als fanatieke handballer (en fan) moest dit natuurlijk kijken. Gelukkig was mijn moeder zo lief om ons op de hoogte te houden van de stand als de livestream ons in de steek liet!

 

Maandag 21 decemeber:
In tegenstelling tot wat de mevrouw bij de receptie had verteld begon het werken al om kwart over 7 / half 8. Het boren leek recht naast mijn bed te gebeuren, zo onwijs hard was het. Ik zag dat Stephen al wakker was en samen zijn we het hostel uitgevlucht, weg van het geluid om een ijskoffie te gaan drinken. Toen een maal de andere ook wakker werden hebben we met elkaar ontbeten en zijn we om 11 u met onze tuctuc-chauffeur van gisteren op pad gegaan. Onze eerste stop was Somroung Knong. Een vrij nieuwe tempel met een verschrikkelijke geschiedenis. Toen de Khmer rouge nog aan de macht was, zijn er op deze plek veel mensen vermoord. Mensen die ‘slim’ waren. Er was op deze plaats een ‘prisson for monks and nons’, ‘jail for men/woman’, ‘drowning/killing well’ en een ‘house for torture’. Je kunt je dus wel voorstellen hoe het er vroeger uit heeft gezien. De gevangenis was een oud naargeestig gebouw. Nieuwsgierig als wij waren probeerde Stephen en ik of de deuren van deze gevangenis toevallig ook open gingen. Dit was niet het geval en na enig navraag bleek het gebouw sinds de val van de Khmer Rouge niet meer open geweest te zijn. Oeps… Op de plaats waar de Drowning/Killing Well had gestaan stond nu een monument waar het verhaal in steen gebeiteld was en waar een behoorlijke hoeveelheid schedels in onder gebracht waren. (deze waren te zien door een raam). Onze gids vertelde dat hij dit zelf had meegemaakt en dat zijn ouders in deze periode waren overleden. Het maakte ons behoorlijk stil.

De volgende stop op onze trip was ‘hoe maak je bamboe rice-cake’. Grappig om te zien met hoe weinig gereedschap mensen een heerlijk snackje kunnen maken. Deze rice-cake was in principe rijst met cocos in bamboe gestopt met bv. Bonen of mango, en dan boven een vuur gestoomd/gekookt/gebakken. (kies er een! Niet echt gemakkelijk te beschrijven haha). Na de rijstcake geproefd te hebben gingen we door naar een onzettend vieze plek. Namelijk ; de vis’afslag’. Dit kennen we natuurlijk in Spakenburg ook, maar dit was vele malen erger. De stank was niet te harden en wat ik daar allemaal zag? Ik zal het niet beschrijven, te vies voor woorden. (letterlijk!) Na wat uitleg op de visafslag en voorzichtig overal overheen stappend reden we door naar een restaurantje met daarachter rice-paper-maken. Ze maakte hier hun eigen rice-paper. (waar je dus verse/gefrietuurde loempia’s in verpakt).  Dit proces werd stap voor stap aan ons uitgelegd en na het proces gezien te hebben vroegen ze ons of we verse ‘springrolls’ wilden. Natuurlijk! Beter krijg je ze haast niet. Na onze lunch met overheerlijke springrolls vervolgde we onze weg naar de ‘rice-wine’. Ook na over dit proces uitleg te hebben gekregen mochten we weer proeven. Jammer genoeg was de rice-wine niet zo lekker als de springrolls of de rice-cake’s haha. De meeste van ons konden niet anders dan met hun gezicht vertrekken bij het doorslikken van de wijn. Zeker geen soepele frisfruitige rode of witte wijn! Na het wijnproeven moesten we een tijdje in de tuctuc zitten. We gingen richting het zuiden van Battambang, zo’n 20/30 minuten rijden. Midden in een dorpje onderaan een berg werden we uit de tuctuc gezet en werd ons verteld dat we naar boven moesten lopen. Op de weg naar boven kwamen er 2 scooters, of we naar boven gebracht wilden worden voor 2/3 dollar? Eigenwijs als we waren probeerden we het voor 1 dollar te krijgen. De scooterrijders gingen hier niet mee akkoord en trokken vol gas op, de berg op. Na zo’n 5 á 10 minuten begonnen we toch wel een beetje spijt te krijgen. Deze berg was behoooooorlijk stijl! Maar uiteindelijk hebben we het gered. De eerste stop op de berg was een tempel waar de ‘killing-cave’ vlak bij was. De ‘killing-cave’ zoals de naam al zegt behoort toe aan de tijd van de khmer rouge. Deze werd gebruikt om mensen in te gooien en ze zo te vermoorden. Nu zijn er buiten de grot beelden die de gruwelen van deze tijd weerspiegelen. Ook is er in de grot een monument die, net als het andere monument, schedels bevat van de door de Khmer Rouge vermoordde mensen. Na de killing-cave voerde de tocht ons verder naar boven. Boven op de berg was een grote tempel gebouwd die uitzicht bood over het hele gebied dat gevuld is met rijstvelden en de stad. Een geweldig uitzicht. De tocht naar beneden ging gelukkig sneller als die naar boven en voor we het wisten stonden we alweer beneden. Precies op tijd om ons op een terrasje te installeren met een biertje die ons uitzicht bood op de volgende ‘attractie’: de Bat-Cave. De naam zegt het al, de vleermuizen grot. Tussen half 6 en 6 uur wanneer het net schemerig begint te worden, worden de vleermuizen wakker en vliegen ze met duizende en duizende tegelijk uit de grot. Dit maakt een indrukwekkende zwarte golfstroom door de lucht die maar moeilijk te vatten is. Zo veel in één grot?  Na de Bat-Cave zijn we terug gegaan naar het hostel om een hapje te eten en vervolgens vlug ons bedje in te kruipen n deze enerverende en toch een tikkeltje trieste dag.