Toeren door Chiang Khong en Loi Krathong

Donderdag 5 november:
Vandaag hebben we met 6e een jungletrekking gedaan. Volgens Chris, die hier al eens geweest was, zou de trekking eindigen bij een waterval waar we lekker konden afkoelen door een duik in het water te nemen. Maar door het regenseizoen was het pad ietsjes anders geworden. In plaats van uit te komen bij de waterval kwamen we uit bij de rivier en moesten we al wadend door het water, al spinnen verwijderend en klauterend bij de waterval geraken. Een hele uitdaging dus! Gelukkig ging het allemaal goed en zijn we, ondanks onze natte kleren, glibberende en soppende schoenen ongeschonden bij de waterval gekomen en hebben we heerlijk kunnen zwemmen. Om de dag af te sluiten zijn we bij een restaurant aan de mekongrivier onze magen gaan vullen.

Vrijdag 6 november:
Samen met 2 Amerikanen, een Ierse jongen hadden we besloten er weer op uit te gaan. Dit keer met 2 scooters en 2 fietsen. (de ketting van mijn fiets brak toen we net wegreden dus ik was gauw achterop de scooter gesprongen) grote verbazing ook nog buffalo’s n een touwtje tegenkamen, die daarrustig aan het grazen waren en verkoeling zochten in de rivier. Na een stop bij de rivier zijn we doorgereden richting de hilltribes, die volgens Chris niet zo heel moeilijk te bereiken zouden moeten zijn. Tja, op de scooter was het prima te doen! Maar de jongens op de fiets hadden het zwaar te verduren en moesten regelmatig afstappen om de berg op te komen, suuuuunt.. Eenmaal in de hilltribe aangekomen besloten we de fietsen te laten staan en naar boven te rijden met de scooters. Toch wel een hele ervaring, om zo in een onderontwikkeld dorpje rond te rijden op de scooters. Mensen komen naar buiten om te kijken, beginnen te wijzen en te begroeten en dragen over het algemeen traditionele kleding. De hutjes zijn allemaal van bamboe en er lopen ontelbare kippen over de wegen. Eenmaal bovenaan stopte we even om van het uitzicht te genieten. Meteen kwamen er diverse mensen uit hun hutjes gelopen en die begonnen allemaal te wijzen, buitelanders!! Een vrouw kwam zelfs helemaal naar mij toe om me er toch even op te wijzen dat mijn haar wel heel erg gek was. Tenminste, dat is wat wij er uit op konden maken. Ze spreken namelijk geen Engels of Thais, maar hun eigen ‘bergtaal’.

Woensdag 11 november:
Vandaag zijn we met Henk, de Nederlander die in Chiang Khong woont, naar Chiang Saen gegaan om ons Visa te verlengen. We wilden toch graag nog wat langer blijven om wat dingen te doen en om Loi Krathong (op 25 november) te vieren. Na een hele mooie rit naar Chiang Saen, door geweldig berglandschap was het tijd voor alle formulieren bij de immigratiedienst. En nee, dat is er niet een, maar dat zijn zeker 4 of 5 formulieren die allemaal ongeveer overeenkomen maar nét weer even anders zijn. En natuurlijk moet je dan ook nog eens allerlei kopieën maken van je paspoort en je vorige visums e.d. Dit duurde dus wel even. Maaaar, gelukkig kregen we al gauw weer een nieuw visum en konden we langer blijven in Thailand. Na de hele rompslomp bij het immigratiekantoor zijn we even lekker wat gaan eten en besloten we naar de ‘Golden Traingle’ te gaan, waar Thailand samenkomt met Myanmar en Laos. Leuk om te zien, maar het stelde weinig voor. Na de Golden Triangle zijn we ook nog het Opium-Museum in geweest. Super grappig om te zien en te lezen dat alle bergstammen die Opium verbouwden ook allemaal een eigen ‘verhaal’ (zeg maar gerust sprookje) hebben over het ontstaan van deze superverslavende drug.

Woensdag 25 november:
Vandaag is het Loi Krathong! Dit is een boedistisch ‘lichtjes feest’ waar ze boeddah eren doormiddel van krathongs, een soort van bootjes gemaakt van bananenboom, bladeren en bloemen. Deze in de mekongrivier gezet met wierrook, kaarsjes en soms geld of eten voor Boeddah. ’s Middag mochten wij dan ook zelf onze krathongs maken. Alle tafels in de bar lagen bezaaid met bloemen, pinnetjes en bananenbladeren. Alles om een zo mooi mogelijke krathong te maken. Wij, onervaren westerlingen, hadden al moeite om een bloemetje fatsoenlijk op het stukje bananenboom te prikken. Maar als je zag wat voor geweldige creaties de Thaise mensen om ons heen maakte, WAUW. Na zeker een uur geprutst te hebben om onze krathongs zo mooi mogelijk te maken hadden we allemaal ons eigen bootje om ’s avonds in de rivier te water te laten. Na tussendoor gauw wat gegeten te hebben was het tijd om ons richting de hoofdstraat te begeven waar de eerste festiviteiten van start zouden gaan. Er kwam een lange optocht langs met praalwagens, dansers, muziek, veel bloemen en overal lichtjes. Jaa, Loi Krathong is een hele gebeurtenis hier! En wat was het mooi om te zien, we keken onze ogen uit. Op de praalwagens zaten mooi opgemaakte dames met hun mooiste jurken aan. We vroegen ons af waarom ze naar iedereen aan het zwaaien waren alsof ze prinsessen waren. (sommige zagen er ook uit als prinsessen!).. Al gauw kregen we te horen dat dit was voor de ‘miss Loi Krathong verkiezing’ die na de optocht zou plaats vinden. Alle plaatsen rondom hebben hun mooiste dames op de praalwagens gezet en strijden dus voor Miss-titel.
Na de optocht hebben we nog een drankje gedaan en gingen we vlug terug om onze eigen bootjes te halen en onze weg naar de rivier voort te zetten.
Onderweg konden wij onze ogen uitkijken, hordes met mensen met verschillende prachtige krathong-creaties onderweg naar de Mekong. Eenmaal bij de rivier aangekomen leek aan de stroom van lampions/wensballonnen die de lucht inging geen eind te komen. Er waren er zo veel! Naast lampions werden er ook diverse mooie vuurwerkshows gegeven. Op de achtergrond was de Loi-Krathong missverkiezing druk bezig om het mooiste meisje te kiezen. Al met al een heel feest en een hele bezienswaardigheid. Mea, de vrouw van de eigenaar, had voor iedereen een eigen wensballon gekocht die we een voor een de lucht in lieten. Maar dat vereiste toch meer vaardigheid dan verwacht. Verscheidene wensballonnen gingen met een vaart weer naar beneden nadat we ze hadden aangestoken. De kunst was om lang genoeg te wachten tot de ballon zo vol met warme lucht was dat hij vanzelf omhoog ging. Geduld was hier het sleutelwoord. Uiteindelijke lukte het ons allemaal om een ballon de lucht in te krijgen. Na de wensballonnen was het tijd om onze krathongs te water te laten. Nu maar hopen dat ze bleven drijven! De wind die zo gunstig was voor het opstijgen van de wensballonnen was nu juist het tegenovergestelde. De kaarsjes werden met no-time uitgeblazen. Terwijl het branden van het kaarsje eigenlijk een beetje staat voor het brengen van geluk/het uitkomen van je wensen. Niet echt een positief vooruitzicht haha. Na veel gepruts alle lontjes aangestoken en dan gauw het bootje in de rivier droppen. Niet echt romantisch.. De Thaise mensen deden het iets anders; kaarsjes aansteken, bidden, weer opnieuw de kaarsjes aansteken en met veeeeul beleid de krathong in het water laten.
Na het rituele handelingen ging iedereen (en dan bedoel ik niet wij als westerlingen maar ook alle Thaise mensen) helemaal los en werd het een grote party. Een geslaagd festival dus! Geen mooiere manier om onze lange tijd in Thailand, Chiang Khong af te sluiten.

Vrijdag 27 november:
Vandaag was het tijd om Thailand te verlaten. Maar voor we dit deden hebben we eerst nog uitgebreid ontbeten/geluncht met z’n alle bij een klein cafétje op de mainstreet. Toch wel gek om je tas van zijn stof te ontdoen, in te pakken en afscheid te nemen van iedereen na zo’n lange tijd op één plek. Maar ach, dat moet ook gebeuren. Na de nodige knuffels en wat stiekeme traantjes reden we ’s middags in de tuctuc de grens van Laos tegemoet. Op naar nieuwe avonturen!